,,ჯინსების თაობა “

1983 წლის 18 ნოემბერს თბილისში შვიდმა მეგობარმა გაიტაცა საბჭოთა სამგზავრო თვითმფრინავი. გამტაცებლები დასავლეთში გაქცევაზე ოცნებობდნენ. მცდელობა წარუმატებელი აღმოჩნდა.

შემთხვევას მსხვერპლი მოყვა,რამაც გამოიწვია თავისუფლებაზე მეოცნებე ადამიანების მსჯავრდებულების სკამზე აღმოჩენა. ისინი ტერორიზმის ბრალდებით დააკავეს და საბჭოთა ხელისუფლებამ ყველას გარდა ფეხმძიმე გოგონასი დახვრეტა მიუსაჯა.

ეს ამბავი ქართული ისტორიის ტრაგიკული ფურცელია და დღემდე საიდუმლოებებით არის მოცული…
იყვნენ თუ არა ისინი ტერორისტები და იმსახურებდნენ თუ არა სასჯელის ასეთ სასტიკ ფორმას ? ამის შესახებ ქართველი ხალხის აზრი გაყოფილია,თუმცა ჩემთვის ისინი თავისუფლების მაძიებელნი და საკუთარი ღირებულების ერთგული ადამიანები არიან.

დათო ტურაშვილის ,,ჯინსების თაობა” სწორედ ამ მოვლენის შესახებაა დაწერილი. წიგნის საშუალებით ვიცნობთ იმ ადამიანებს ,რომელთაც ხალხის ნაწილი ,,თვითფრინავის ბიჭებს ” უწოდებს ,ზოგი კი ტერორისტებსა და ბანდიტებს.
ამ ამბავს უფრო ტრაგიკულს თინას ორსულობა ხდის .ის და გეგა სიყვარულით დაქორწინდნენ ,ბავშვი მათთვის უდიდესი სიხარულის მომტანი უნდა ყოფილიყო ,მაგრამ მათ მიერ თვითფრინავის გატაცებას ეს ბავშვიც ემსხვერპლა. საბჭოთა ხელისუფლებამ ჯერარდაბადებული ბავშვიც კი დამნაშავედ სცნო და სასიკვდილო განაჩენი გამოუტანა.გეგას ბოლომდე სჯეროდა ,რომ ამ ქვეყანას მისი სიკვდილის შემდეგ პატარა კობახიძე დარჩებოდა .

თვითმფრინავის გამტაცებლების მშობლებსა და ოჯახის წევრებს, მეგობრებსა თუ ახლობელებს,არასოდეს უთქვამთ, რომ გეგა და მისი მეგობრები უდანაშაულოები იყვნენ დაპასუხი არ უნდა ეგოთ იმისათვის, რაც ჩაიდინეს. თვითმფრინავის გატაცება ყველგან დანაშაულია და მით უმეტეს მაშინ,როცა ის მსხვერპლით მთავრედება,გამტაცემლები უნდა დაუსაჯონ.მაგრამ : მათი დახვრეტა, ვისაც არავინ არ მოუკლავს ,ისეთვე დანაშაულია,როგორც თვითმფრინავი სგატაცება და იქნებ უარესიც! მით უმეტეს: დანაშაულია თვითმფრინავის გამტაცების მცდელობისათვის იმ ადამიანის დახვრეტა,რომელიც იმ თვითმფრინავში საერთოდ არ მჯდარა .

მიუხედავად ყველაფრისა,საქართველოში მაინც სჯეროდათ რომ თვითმფრინავის გამტაცებლებს არ დახვრეტდნენ.ზოგიერთებს იმდენად სურდათ,რომ ეს არ მომხდარიყო,თვითონვე იგონებდნენ სხვადასხვა ვერსიას და მათ შორის ყველაზე გავრცელებული ციმბირის ვერსია იყო.ამბობდნენ, რომ სიკვდილმისჯილებს კი არ ხვრეტდნენ,არამედ აგზავნიდნენ ციმბირში,საიდუმლო საბჭოთა ობიექტებზე სამუდამოდ სამუშაოდ და ამბობდნენ,რომ თვითმფრინავი სგამტაცებლებსაც იგივე ბედი ელოდათ.

საქართველოში დღემდე უამრავ ადამიანსაც სწორედ ასე სჯერა,რომ თვითმფრინავის გამტაცებლები ახალაც ცოცხები არიან და არიან სადღაც შორს,ძალიან შორს ამ ბოროტებით სავსე სამყაროდან,რადგან მათ ძალიან უნდოდათ გაფრენა და მართლა გაფრინდნენ.

” წარსულს თურმე დაბრუნებაც შეუძლია და განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუ იმ წარსულს ჩვენ თვითონაც არ ვშორდებით ”

” ზოგჯერ ადამიანის ამოცნობაც ისეთივე შეუძლებელია, როგორც სამყაროსი, რომელიც ისეთივე დიდია როგორც ის ტიალი მინდორი”

” თუმცა ის არ იყო მკვლელი და იყო მესაფლავე , რადგან მკვლელი რომ ყოფილიყო კი არ დაიმახსოვრებდა დამარხვის ადგილსარამედ დაივიწყებდა ”

” სიკვდილამდე სიკვდილიდ დაჯერება მაინც ძნელია და მითუმეტეს შვილის სიკვდილის, რადგან შვილის სიკვდილი უბრალოდ არ არსებობს ”

” ოფიციალური იმედი არ არსებობს იმედი ერთია, ის შენია და შეგიძლია ამით იცოცხლო “

,,ტრიუმფალური თაღი“

• ,,ვის ესაჭიროება მორალი სიყვარულში? მორალი სუსტების მოგონილია. მარცხიან ადამიანთა საცოდავი კვნესა.”
• ,,წამის სიხარული – აი, ცხოვრება! მხოლოდ ის არის მარადისობასთან ყველაზე ახლოს.”
• – რასაც დაივიწყებთ, ის მერე მთელი ცხოვრება გაკლიათ.”
  – ხოლო ყველაფერი, რაც გახსოვს, ცხოვრებას ჯოჯოცხეთად აქცევს ხოლმე.”
  – როგორ შეუძლია წარსულს ცხოვრება ჯოჯოხეთად აქციოს?”
  – სწორედ იმიტომ, რომ ის წარსულია.”
• ,,რატომ არიან ღვთის მორწმუნენი ასე შეუწყნარებელნი? ყველაზე მსუქბუქი ხასიათი ცინიკოსებს აქვთ, ყველაზე აუტანელი – იდეალისტებს.”
• “ისე უბედური ვიყავი მთლიანად, სავსებით, რომ ჩემი დარდი ერთი კვირის შემდეგ დაიშრიტა, უბედური იყო ჩემი თმა, ტანი, ჩემი საწოლი, ჩემი კაბებიც კი, იმდენად აღსავსე ვიყავი მწუხარებით, რომ ჩემთვის მთელმა ქვეყნიერებამ შეწყვიტა არსებობა, ხოლო როცა უკვე აღარაფერი არსებობს, უბედურებას აღარეფერი რჩება რომ შეადარო, რჩება მარტო უბედურება, შემდეგ ყველაფერი ჩაივლის და ისევ გამოცოცხლდები.”
• ,,რთულ სიტუაციაში პრიმიტივი ყველაზე უკეთესია. დახვეწილობა კარგია მხოლოდ მშვიდობიან დროს.”
• ,,მე ხომ ათეისტი არა ვარ. მე უბრალოდ, არ მწამს ღმერთი.”
• ,,სიკვდილი – აი რაშია ჭეშმარიტი სიდიადე, მასში აღწევს ადამიანი სრულყოფილებას და ისიც ცოტახნით.”
• „იაფფასიანი მხოლოდ ის არის, რასაც საკუთარი თავის რწმენას მოკლებული ადამიანები ატარებენ. ”
  
• „სიყვარული სნეულებასავით არის. ნელა და შეუმჩნევლად ადნობს ადამიანს, ხოლო როცა შეამჩნევ და მისგან თავის დაღწევას მოინდომებ, ძალა გღალატობს.“
• „გინდა გაანადგურო ადამიანი იმის გამო, რომ გიყვარს? მოკლა იმის გამო, რომ მეტისმეტად გიყვარს?“
•  „რასაც კი სხეული ეხება, – ლოგინი, თეთრეული, აბაზანაც კი – როგორც კი ადამიანის სითბოს მოსცილდება, იმწამსვე კვდება. სითბოს რომ კარგავენ, საგნები აღარ გვიზიდავენ.“
• „ადამიანი ვერასოდეს გამოიწრთობა, შეუძლია მხოლოდ ბევრ რამეს მიეჩვიოს.“
• „მარადიული, იაფფასიანი სასოწარლვეთილება, ღამის წყვდიადის სასოწარკვეთილებაა, რომელიც სიბნელეს მოსდევს და მასვე მიჰყვება.“
• „სინანული ყველაზე უსარგებლო რამ არის ამქვეყნად, გამოსწორება არაფრისა შეიძლება, თორემ ეს რომ შეიძლებოდეს ყველანი წმინდანები ვიქნებოდით.“
• „ყველაზე მძიმე დროსაც უნდა ვიფიქროთ ერთგვარ ფუფუნებაზე.“

  

გილოცავთ გიორგობას!

გილოცავთ ყველას გიორგობის ბრწყინვალე დღესასწაულს! ამ დღის მადლი არ მოკლებოდეს თქვენს ოჯახებს და ჩვენს სამშობლოს, მრავალს დაესწარით საყვარელ ადამიანებთან ერთად, ჯანმრთელად და ბედნიერად, ერთიან საქართველოში!

წმიდა გიორგის სასწაულთა რიცხვი აურაცხელია, ყოველი ქვეყანა და ყოველი ეკლესია აღსავსეა მისი საკვირველებით და წყალობით.

,,პალესტინაში, წმიდა გიორგის დედულეთის დაბას, სადაც დასვენებულია წმიდანის ყოვლადწმიდა ნაწილები, ერთ დროს სარკინოზთა ჯარი შემოესია საბრძოლველად. როცა იქ მყოფნი დაატყვევეს, კარვები გაშალეს, იწყეს ლხინი და განცხრომა. უგუნურებმა ტაძრის საკურთხეველში, სადაც ძლევაშემოსილი და წამების ღვაწლით შემკული მოწამის წმიდა ნაწილები იყო დასვენებული, ხელი მიჰყვეს ღორმუცელობას, ლოთობას, ძილს, თამაშს და ხუმრობას.
შემდეგ მოზიდეს ისრები და დაუწყეს სროლა იქ დაბრძანებულ დიდებულ ხატებს. ერთმა ტყვეთაგანმა გაუბედა მათ და უთხრა: „არ შეიძლება ასეთი მკრეხელობა წმიდანთა მიმართ, რადგან მოწამე, ვისი სახელითაც პატივცემულია ეს ტაძარი, იყო უძლეველი მეომარი და დღემდე თავის მოწინააღმდეგებს ამხილებს და ულმობელად მუსრავს მათ“. ურჯულო მხედრებმა უწესოდ გაიცინეს და თქვეს: „გაგვაგებინეთ, ვინ არის ასეთი?“ ხოლო იგი უჩვენებდა წმიდა გიორგის ხატს, ბრწყინვალედ გამოსახულს და მეომრის ჯაჭვის პერანგით შემოსილს, რომელსაც ერტყა ოქროს ქამარი, ხელში ეჭირა საბრძოლო შუბი და იყო თავზარდამცემი სანახავი თავისი დიდებულებით. ერთმა მათგანმა მოზიდა ისარი და სტყორცნა წმიდანის დიდებულ ხატს. ისარი წამშივე უკუიქცა, მტყორცნელს გული გაუგმირა და ბეჭებამდე გაერჭო. უბადრუკმა იმწამსვე სული დალია. დანარჩენმა მხედრებმა დაინახეს წმიდანის ხატი, რომელსაც ხელი გაეშალა და ხოცავდა მათ. თავზარდაცმული მეომრები გაიქცენენ. ვინც გადაურჩა მახვილით მოსრვას, მოუთხრობდნენ წმიდა გიორგის უძლეველ ძალაზე”

ქრისტიან ხალხებს ძალიან უყვართ წმინდა გიორგი. განსაკუთრებით ქართველებს. საქართველო წმინდა გიორგის ქვეყანაა. ზვიად გამსახურდია წერდა:
 „ქართველისათვის წმინდა გიორგი სიმბოლოა მებრძოლი ქრისტიანობისა, სიმბოლო თავად ღვთისა, ძალისმიერ, მებრძოლ ასპექტში, ბოროტების დამთრგუნველ ასპექტში. წმ. გიორგიმ ქართველი ხალხის წარმოსახვაში შეიერთა ყოველივე ის საუკეთესო, რაც მოიტანა ქრისტიანობამ”.

წმიდაო გიორგი, დიდების მხედარო,
ვუმზერ შენს ხატებას და სული მხნედ არი…
შემუსრე უწმინდურ დრაკონთა ორგია,
იხსენ სამკვიდრო შენი – გეორგია,
დიდების უფალი მართალთა მწედ არი.
წმიდაო რაინდო, გველი არ დაინდო,
მოგვმადლე იმედი და უფლის სვე-დარი!

საქართველოში ყველამ იცის ტროპარი წმიდისა დიდებულისა დიდმოწამისა, ძლევამოსილისა და სასწაულმოქმედისა გიორგისა:
ტყვეთა განმათავისუფლებელო, და გლახაკთა ხელის აღმპყრობელო, სნეულთა მკურნალო და მეფეთა უძლეველო წინამბრძოლო, ღუაწლით შემოსილო დიდო მოწამეო გიორგი, ევედრე ქრისტესა ღმერთსა შეწყალებად სულთა ჩუენთათჳს. ამინ!

 

,,შუშების ომი”

ვანო ჩხიკვაძის ,,შუშების ომის ” წაკითხვისას ალბათ თითოეულ ქართველს განუახლდება ის ტკივილი,რომელსაც 2008 წლის აგვისტოში გრძნობდა.

,,შუშების ომი”-გორში მიმდინარე ამბებს აღწერს.  ყველა სიტყვა იმდენად გულწრფელადაა ნათქვამი ,შეუძლებელია თვალზე ცრემლი არ მოგადგეს.
ალბათ ეს იმითაცაა გამოწვეული ,რომ მწერალი გორის მაცხოვრებელია და საკუთარ თავზე აქვს გამოცდილი ის საშინელება რასაც აგვისტოს ომი ჰქვია.

აქ ორი ომი მძვინვარებს – ომი გარეშე მტერთან და ომი საკუთარ თავთან. პირველი ომი საუკუნეზე მეტია მიმდინარეობს, მეორე კი ახლახან, ეროვნული სუვერენიტეტის აღდგენის შემდეგ დაიწყო. 
დემოკრატიზმის თეორიით დაბნეული ქართველობა ეძებს დაკარგულ სამშობლოს და სამშობლოში დაკარგულ თავის თავს. 
იბომბება ქართლი, იწამლება თბილისი, სული კი ბორგავს გალიაში გამომწყვდეული მხეცივით. 
ომს აქვს კანონი – ულმობლობის კანონი; ომს აქვს გემო – ჯოჯოხეთის სიმწარე; ომს აქვს სუნი – ცრემლის, სირცხვილისა და დამცირების სუნი. 
მაგრამ ომს სხვა წესიც აქვს, ის გმირებს შობს.
სწორედ ამ წიგნში არიან ის გმირები ,პატრიოტები ,შეურაცხყოფილები ,მაგრამ გაუტეხელები ,საკუთარი მამულის დასაცავად ბოლომდე მებრძოლები.

,,ზღვა დამესიზმრა, ისეთივე ვრცელი, უკიდეგანო, როგორც სინამდვილეშია _ შორს, ჰორიზონტზე გადაფერდებული გემებით, აზნექილი, მუქ-ლურჯი ზურგით, ფარფლებივით რომ ეყარა ქაფის შხეფები და ბავშვივით მიკვირდა, ეს ყველაფერი ჩემს პატარა სიზმარში როგორ ეტევა-მეთქი.
ვიდექი ირიბად გაქცეული ნაპირის სველ კენჭებზე. 
წვივებს, ბომბორა ლეკვებივით ზანტი, ძალაგამოცლილი ტალღები მილოკავდნენ.
უკან არ გამიხედავს, მაგრამ ვიცოდი, რომ ტანმაღალი ფიჭვებისა და ევკალიპტების სიღრმეში შემოქმედებითი სახლის კორპუსი იდგა.
ბაც! _ ჩატყდა სიზმრის ფერადი შუშა, ნამსხვრევები საწოლში მოღავდნენ.
თვალი გავახილე.
ავდექი, `ნამტვრევები~ რომ არ დამპნეოდა, ზეწარს თავი და ბოლო ფრთხილად ავუკეცე და აივნიდან შუაღამის სიჩუმეს გადავაფერთხე.
აივნის ნამიანმა მოაჯირმა იდაყვი დამისველა.”

წიგნი,რომელიც ღირსია შედევრი ვუწოდოთ.

ჯეკ ლონდონის ,,მარტინ იდენი” იმ წიგნების რიცხვს მიეკუთვნება ,რომელიც ღირსია შედევრი ვუწოდოთ.
,,მარტინ იდენიმა” კითხვა შემაყვარა.მას შემდეგ ,რაც მისი კითხვა დავამთავრე დიდი ხნის განმავლობაში ვფიქრობდი ამ წიგნის გმირზე და მსურდა მეც მასავით მიზანდასახული,შრომისმოყვარე და იმაზე უკეთესი გავმხდარიყავი ,ვიდრე ვიყავი. როდესაც ვხვდებოდი ,რომ რაღაც არ გამომდიოდა ,მაშინვე მარტინი მახსენდებოდა ,რომელმაც შეძლო ყველა სურვილი რეალობად ექცია.

მარტინ იდენი ღარიბი ,გაუნათლებელი ახალგაზრდა იყო,რომელმაც არ იცოდა ელემენტარული ქცევის წესებიც კი. თუმცა მარტინი ძალიან ნიჭიერი იყო,მაგრამ თავისი ნიჭის რეალიზებას ვერ ახერხებდა. უცბად ისეთი ხალხის გარემოცვაში აღმოჩნდა,რომლებიც მისგან ძალიან განსხვავდებოდნენ.ისინი არისტოკრატები იყვნენ,შესაბამისად კარგი განათლებაც ჰქონდათ მიღებული. მარტინს მათი ყველაფერი მოსწონდა,განსაკუთრებით კი გოგონამ მოხიბლა,რომელსაც რუთი ერქვა.სულ მალე შეუყვარდა და დაიწყო ბრძოლა,რათა რუთის ღირსი გამხდარიყო. წერდა მოთხრობებს და ცდილობდა ისინი გაზეთებში გამოქვეყნებულიყო,მაგრამ გაზეთები მის მოთხრობებს ყოველთვის იწუნებდნენ. ხშირად საჭმლის ფულით წიგნებს ყიდულობდა და მშიერი დადიოდა,რათა უფრო მეტი ესწავლა და წარმატებისთვის მიეღწია.თავდაუზოგავი შრომის ფასად მან ეს ყველაფერი შეძლო. იქცა იმ მწერლად ,რომლის მოთხრობებშიც გაზეთები ძალიან ბევრ ფულს იხდიდნენ. მაგრამ იყო კი რუთი კვლავ მისი საოცნებო ქალი?! არა! არა იმიტომ რომ მარტინი წარმატებამ შეცვალა ,არამედ იმიტომ რომ რუთი მხოლოდ მაშინ ამაყობდა მარტინით ,როცა ის ,,მათიანი ” გახდა. მარტინი ვეღარ ახერხებდა ხალხთან საერთო ენის გამონახვას. ერთდროს მისი საყვარელი ადამიანები მისთვის სრულიად უცხოები აღმოჩნდნენ. მან ვერ შეძლო დედამიწაზე თავისი ადგილი ეპოვა და სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა ,მაგრამ ეს ბედნიერი დასასრული იყო.

ამბობენ რომ ,,მარტინ იდენი,, ჯეკ ლონდონის ავტობიოგრაფიული წიგნია,მანაც სიცოცხლე მარტინის მსგავსად დაასრულა.

,,ისე გადაიშლებოდა მისი გული მუსიკის მოსმენით, როგორც ყვავილი გადაუშლის გულს მზის სხვივებს.”

”თითქოს აიტაცებდა მას ეს მუსიკა, გააქანებდა და სულთა ბურუსით მოცულ სამეფოში დააქროლებდა, სადაც ბოროტისა და კეთილის მარადიული ჭიდილია.”

”რასაც ცალკეულ ფრაზებსა და სტრიქონებში ჩააქსოვდა, ტკბილი ჰანგივით აჟღერდებოდა, ბუნდოვანი ზმანების მომხიბრალობით გაისრილაებდა. მეტისმეტად მძიმე გამოდგა. სურვილით იტანჯებოდა , რათა ლამაზად გამოეხატა სათქმელი, მაგრამ შეუკოწიწებელი პროზაულუ ფრზები გამოდიოდა. ხმამაღლა კითხულობდა ხოლმე თავისი ლექსების ნაწყვეტებს. ზომას კარგად დაეუფლა, რითმსა და რიტმასაც გვარიანად გაართვა თავი, მაგრამ გრძნობდა, რომ ცეცხლი და აღმაფრენა აკლდა. ასავალ-დასავალს, სასოწარლვეთილი, იმედგაცრუებული და დამარცხებული მოთხრობას მიუბრუნდბეოდა. პროზა აშკარად უფრო ადვილი იყო. ”

მას თამამად შეიძლება ვუწოდოთ “ცხოვრების წიგნი”.

           გურამ დოჩანაშვილის ,,სამოსელი პირველი” -წიგნი ,რომელიც ჩემი აზრით ყველამ უნდა წაიკითხოს.
ეს არის წიგნი სიკეთისა და ბოროტების ჭიდილზე,გულწრფელ ,უანგარო სიყვარულზე,თავისუფლების წყურვილზე,მეგობრობაზე.
,,საომოსელი პირველის” კითხვა, რომ დავიწყე უბრალოდ ამ წიგნის სამყაროში გადავედი,დასრულებამდე წიგნის მთავარი გმირის  ცხოვრებით ვცხოვრობდი.წიგნში ყველაფერი მომწონს თუნდაც, იუმორი. დოჩანაშვილის სიყვარული ადამიანების მიმართ, რომელიც სულ იგრძნობა და გადამდებია, მომწონს ცოცხალი და ხელშესახები პერსონაჟები. (რაც საკმაოდ ძნელი საქმეა მწერლისთვის, იმიტომ რომ ყველას არ გამოსდის).მომწონს როგორ ნელა “სერიოზულდება” წიგნი და უფრო და უფრო  გიპყრობს.
წიგნის წაკითხვის შემდეგ, მოვლენების სხვანაირად შეფასება დავიწყე,მივხვდი, რომ თავისუფლება ყველაზე უფრო ძვირფასი რამაა ,რაც ადამიანს გააჩნია-სწორედ თავისუფლების გამო სწირავს თავს 5 კანუდოსელი.

მთავარი გმირი დომენიკო პატარა, გამოუცდელი ბიჭია ,რომელსაც ვერ წარმოუდგენია ისეთი სიბინზურენი ,როგორიცაა მტრობა და ბოროტება.მისთვის ყველაფერი ნათელ ფერებში იხატება. სოფელში მამასთან ერთად ცხოვრობს ,მაგრამ მოულოდნელად ყველაფერი იცვლება.მასზე დიდ გავლენას ახდენს უცნაური კაცის-ლტოლვილის ნაამბობი და თავგადასავლების საძიებლად ,,ლამაზ ქალაქში” მიდის ,სადაც ანა-მარიას შეხვდება და გამოცდის სიყვარულს,რომელსაც ტკივილიც  ახლავს.

მთავარი იდეა, შეჯერებული შეხედულების თანახმად, არის შემდეგი: ყველამ უნდა დატოვოს თავისი “სოფელი” და წავიდეს “ლამაზ-ქალაქში”, შეიცნოს სიკეთე და ბოროტება, რათა მომავალში სცადოს მათი ერთმანეთისაგან გარჩევა და, შეძლებისდაგვარად, პირველის მხარეს დადგეს. გამოიაროს თავისი “კამორა”, დაიმსახუროს “კანუდოსში” ცხოვრება, თუნდაც ერთი კამორელის ცემით და ციცაბო “აღმართის” გავლით, დიდი წვალებით დაუბრუნდეს მამისეულ წიაღს, რაც უდიდესი ბედნიერებაა…