1983 წლის 18 ნოემბერს თბილისში შვიდმა მეგობარმა გაიტაცა საბჭოთა სამგზავრო თვითმფრინავი. გამტაცებლები დასავლეთში გაქცევაზე ოცნებობდნენ. მცდელობა წარუმატებელი აღმოჩნდა.
შემთხვევას მსხვერპლი მოყვა,რამაც გამოიწვია თავისუფლებაზე მეოცნებე ადამიანების მსჯავრდებულების სკამზე აღმოჩენა. ისინი ტერორიზმის ბრალდებით დააკავეს და საბჭოთა ხელისუფლებამ ყველას გარდა ფეხმძიმე გოგონასი დახვრეტა მიუსაჯა.
ეს ამბავი ქართული ისტორიის ტრაგიკული ფურცელია და დღემდე საიდუმლოებებით არის მოცული…
იყვნენ თუ არა ისინი ტერორისტები და იმსახურებდნენ თუ არა სასჯელის ასეთ სასტიკ ფორმას ? ამის შესახებ ქართველი ხალხის აზრი გაყოფილია,თუმცა ჩემთვის ისინი თავისუფლების მაძიებელნი და საკუთარი ღირებულების ერთგული ადამიანები არიან.
დათო ტურაშვილის ,,ჯინსების თაობა” სწორედ ამ მოვლენის შესახებაა დაწერილი. წიგნის საშუალებით ვიცნობთ იმ ადამიანებს ,რომელთაც ხალხის ნაწილი ,,თვითფრინავის ბიჭებს ” უწოდებს ,ზოგი კი ტერორისტებსა და ბანდიტებს.
ამ ამბავს უფრო ტრაგიკულს თინას ორსულობა ხდის .ის და გეგა სიყვარულით დაქორწინდნენ ,ბავშვი მათთვის უდიდესი სიხარულის მომტანი უნდა ყოფილიყო ,მაგრამ მათ მიერ თვითფრინავის გატაცებას ეს ბავშვიც ემსხვერპლა. საბჭოთა ხელისუფლებამ ჯერარდაბადებული ბავშვიც კი დამნაშავედ სცნო და სასიკვდილო განაჩენი გამოუტანა.გეგას ბოლომდე სჯეროდა ,რომ ამ ქვეყანას მისი სიკვდილის შემდეგ პატარა კობახიძე დარჩებოდა .
თვითმფრინავის გამტაცებლების მშობლებსა და ოჯახის წევრებს, მეგობრებსა თუ ახლობელებს,არასოდეს უთქვამთ, რომ გეგა და მისი მეგობრები უდანაშაულოები იყვნენ დაპასუხი არ უნდა ეგოთ იმისათვის, რაც ჩაიდინეს. თვითმფრინავის გატაცება ყველგან დანაშაულია და მით უმეტეს მაშინ,როცა ის მსხვერპლით მთავრედება,გამტაცემლები უნდა დაუსაჯონ.მაგრამ : მათი დახვრეტა, ვისაც არავინ არ მოუკლავს ,ისეთვე დანაშაულია,როგორც თვითმფრინავი სგატაცება და იქნებ უარესიც! მით უმეტეს: დანაშაულია თვითმფრინავის გამტაცების მცდელობისათვის იმ ადამიანის დახვრეტა,რომელიც იმ თვითმფრინავში საერთოდ არ მჯდარა .
მიუხედავად ყველაფრისა,საქართველოში მაინც სჯეროდათ რომ თვითმფრინავის გამტაცებლებს არ დახვრეტდნენ.ზოგიერთებს იმდენად სურდათ,რომ ეს არ მომხდარიყო,თვითონვე იგონებდნენ სხვადასხვა ვერსიას და მათ შორის ყველაზე გავრცელებული ციმბირის ვერსია იყო.ამბობდნენ, რომ სიკვდილმისჯილებს კი არ ხვრეტდნენ,არამედ აგზავნიდნენ ციმბირში,საიდუმლო საბჭოთა ობიექტებზე სამუდამოდ სამუშაოდ და ამბობდნენ,რომ თვითმფრინავი სგამტაცებლებსაც იგივე ბედი ელოდათ.
საქართველოში დღემდე უამრავ ადამიანსაც სწორედ ასე სჯერა,რომ თვითმფრინავის გამტაცებლები ახალაც ცოცხები არიან და არიან სადღაც შორს,ძალიან შორს ამ ბოროტებით სავსე სამყაროდან,რადგან მათ ძალიან უნდოდათ გაფრენა და მართლა გაფრინდნენ.
” წარსულს თურმე დაბრუნებაც შეუძლია და განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუ იმ წარსულს ჩვენ თვითონაც არ ვშორდებით ”
” ზოგჯერ ადამიანის ამოცნობაც ისეთივე შეუძლებელია, როგორც სამყაროსი, რომელიც ისეთივე დიდია როგორც ის ტიალი მინდორი”
” თუმცა ის არ იყო მკვლელი და იყო მესაფლავე , რადგან მკვლელი რომ ყოფილიყო კი არ დაიმახსოვრებდა დამარხვის ადგილსარამედ დაივიწყებდა ”
” სიკვდილამდე სიკვდილიდ დაჯერება მაინც ძნელია და მითუმეტეს შვილის სიკვდილის, რადგან შვილის სიკვდილი უბრალოდ არ არსებობს ”
” ოფიციალური იმედი არ არსებობს იმედი ერთია, ის შენია და შეგიძლია ამით იცოცხლო “
” დათო კეთილი იყო არა იმიტომ , რომ მამამისი სამინისტროში მუშაობდა და ჯინსებს მაინც არ მოაკლებდა საყვარელ შვილს.არა ამიტომ არა.უბრალოდ დათო ძალიან კეტილი იყო და მორჩა ”
” უფროსების მოტყუება ყოველთვის უფრო ადვილია ვიდრე პატარების ”
“…და სოსო მამა გადაწყვიტა , რომ პირველად ყოფილიყო გულადიდა გამბედავი შვილის გამო და ამერიკაში, როგორც კი მოთვალთვალე კაგებეს თანამგზავრი – თანამშრომელი, ოდნავ მაინც მოადუნებდა ყურადღებას, ნამდვილი ჯინსები ეყიდა სოსოსთვის, მიუხედავად იმისა, რომ ეშინოდა ”
” შიშს დიდი თვალბი აქვს და ურწმუნო ადამიაი კი ძალიან მშიშარაა ”
” ადამიანმა არჩევანი ყველგან და ყოველთვის უნდა გააკეთოს ”
” არაფერი არ ღირს თუნდაც ერთი ადამიანის სიცოცხლის ფასად … ყოველი ადამიანის სიცოცხლე მხოლოდ ღმერთს ეკუთვნის და მხოლოდ ღმერთის გადასაწყვეტია მისი სიკვდილიც “
” მსხვერპლი ყველგან არის სადაც იარაღია ”
,,-მაინც რატომ არ გეშინია არაფრის?
– იმიტომ, რომ სიყვარულის არ მეშინია. ”
” …რადგან იმედის ულ ბოლოს კია არა, არასდროს კვდება ”
,,იქ სადაც ადამიანის სიკვდილი 14 მანეთი ღირდა ადამიანის სიცოცხლეს რა ფასი ექნებოდა “
“გეგას იმ ოთახში შეყვანისთანავე,ჯალათმა,რომელიც გეგას ელოდებოდა,ინსტრუქციის თანახმად,უკნიდან ესროლა სიკვდილმისჯილს,მაგრამ ტყვია არ გავარდა . პროფესიონალი მკვლელისთვის ეს ისეთი მლოულოდნელობა იყო,რომ იგი დაიბნა და აღელდა კიდეც. გეგა კი,საიდანღაც მოგონილი სიმშვიდით,ჯალათისკენ შემოტრიალდა მაშინვე და ღიმილით უთხრა:-ადრე ხალხის დახოცვა მაინც შეგეძლოთ,ახლა ეგეც აღარ შეგიძლიათ.
მკვლელმა მეორედ გაისროლა და ყველაფერი დამთავრდა… რამდენიმე დღეში სიკვდილმისჯილების ოჯახებს ქვითრები მიუტანეს და ოფიციალურად გადაახდევინეს მათი შვილების მოკვლისთვის დახარჯული ტყვიების საფასური. “
ეთოს ბლოგი 